Ανεξαρτήτως του ποιος από τους δύο Δημητρίου, η Αννίτα ή ο Δημήτρης, θα κερδίσει σε δύο βδομάδες τη μάχη για την προεδρία του ΔΗΣΥ, το δεδομένο είναι ότι η αρχηγία του μεγαλύτερου κόμματος του τόπου θα περάσει σε νεαρά χέρια, στα χέρια ενός πολιτικού της γενιάς των σαραντάρηδων.
Μίας γενιάς που δεν έζησε τα εμφυλιοπολεμικά προπολεμικά και τα πρώτα διχαστικά μεταπολεμικά χρόνια, μίας γενιάς που άρχισε να πλάθεται και να διαμορφώνεται πολιτικά μετά το 2000, σε μία εποχή όπου στην κλειστή μέχρι τότε πολιτική ζωή της Κύπρου άρχισε να πνέει δειλά-δειλά ο ευρωπαϊκός αέρας και οι επιρροές από την Ευρώπη να γίνονται όλο και μεγαλύτερες.
Αυτό από μόνο του είναι ένα τεράστιο συν που μπορεί να βοηθήσει τον αυριανό ηγέτη του ΔΗΣΥ να βάλει το κόμμα του σε μία νέα πολιτική εποχή, μακριά από αγκυλώσεις, δογματισμούς και νοοτροπίες των πολιτικών των προηγούμενων γενιών.
Μπορεί να τον βοηθήσει να εκδημοκρατικοποιήσει ακόμη περισσότερο το κόμμα, να το ανοίξει προς την κοινωνία και να αλλάξει την πολιτική του ατζέντα, επικεντρώνοντάς τη σε θέματα και ζητήματα του σήμερα και του αύριο και όχι του παρελθόντος ή ζητήματα που δεν απασχολούν και ποσώς αφορούν και ενδιαφέρουν τις σημερινές και αυριανές γενιές.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός δημιουργήθηκε σε μία ταραχώδη περίοδο της κυπριακής ιστορίας για να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του πανίσχυρου τότε ΑΚΕΛ.
Παρά τις αγαθές προθέσεις του ιδρυτή του Γλαύκου Κληρίδη και άλλων προτεργατών του, έκανε θεωρώ τότε ένα τραγικό λάθος, το οποίο αποτελεί γι' αυτόν βαρίδι, μέχρι σήμερα.
Όχι μόνο δεν κατάφερε να προσπεράσει και να αφήσει εκτός γραμμών του ακροδεξιά στοιχεία, υπεύθυνα για την τραγωδία του 1974, αλλά και σε μία λανθασμένη αντίληψη αυτοσυντήρησης, τα προσεταιρίστηκε και τα στέγασε αφήνοντάς τα να διαμορφώνουν και να επηρεάζουν τις πολιτικές και συμπεριφορές του και στα μετέπειτα χρόνια.
Για να είμαστε ειλικρινείς, σε αυτό βοήθησε και συνέτεινε και η αντίστοιχη προσέγγιση στην οποία παρέμεινε προσκολλημένο και το αντίπαλο δέος, το ΑΚΕΛ. Ούτε το κόμμα της Αριστεράς μπόρεσε να υπερβεί το διχαστικό παρελθόν και συνέχισε και συνεχίζει αρκετές φορές να πολιτεύεται με τους ίδιους ξεπερασμένους όρους και λογικές.
Η προσκόλληση των δύο μεγάλων κομμάτων στο παρελθόν έτρεφε και τρέφει μία χρόνια μεταξύ τους σχέση μίσους και τα εμποδίζει ακόμα και σε θέματα που έχουν παρόμοιες θέσεις και απόψεις, όπως στο μείζον ζήτημα του Κυπριακού, να διανοηθούν καν κάποιου είδους συνεργασία ή σύμπλευση.
Και στο ΑΚΕΛ υπάρχει σήμερα μία σχετικά νέα γενιά ηγεσίας. Όχι ακριβώς ίδια με αυτήν που διεκδικεί τώρα την ηγεσία του ΔΗΣΥ, αλλά με αρκετή επίσης χρονική απόσταση από το διχαστικό 1974.
Σε συνδυασμό λοιπόν με την επικείμενη αλλαγή γενιάς και στην ηγεσία του ΔΗΣΥ, προσφέρεται τώρα στα δύο μεγάλα κόμματα μία μεγάλη ευκαιρία. Να αφήσουν οριστικά πίσω το διχαστικό παρελθόν και να μάθουν και τα δύο να πολιτεύονται με νέους όρους και λογικές.
Κανείς δεν ζητά και δεν αναμένει ότι τα δύο μεγάλα κόμματα θα διαγράψουν τις ιδεολογικές και κοινωνικοοικονομικές διαφορές τους. Οφείλουν ωστόσο να αντιληφθούν ότι αυτό δεν σημαίνει εκ προοιμίου ότι πρέπει να βρίσκονται πάντα το ένα απέναντι στο άλλο ή ότι δεν μπορούν να συνεργάζονται, όταν οι απαιτήσεις και οι κοινοί στόχοι το επιβάλλουν.
Η νέας γενιάς ηγεσίες που θα βρίσκονται σε λίγες μέρες επικεφαλής και στα δύο μεγάλα κόμματα βρίσκονται ενώπιον μίας μεγάλης διπλής πρόκλησης:
Αφενός, να διαγράψουν μία για πάντα και να υπερβούν το διχαστικό παρελθόν του 1974 που τόσο ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί τον τόπο και αφετέρου, να συνειδητοποιήσουν και να κάνουν πράξη ότι η οποιαδήποτε μεταξύ τους συνεργασία, δεν αποτελεί «προπατορικό αμάρτημα».
Θα μπορέσουν; Ίδωμεν!
